ophalen Yisak

11 juli

Vandaag mochten we Yisak dan eindelijk ophalen uit het weeshuis! Wat een belevenis! Hij kwam naar ons toe met een bloemetje, wel verlegen maar heel vertederend. En hij gaf ons meteen een zoen, zoals hem waarschijnlijk was verteld. Maar geregisseerd of niet, hij had ons meteen voor ons gewonnen. Daarna was het een beetje zoeken naar wat te zeggen of te doen, we zaten wat op stoeltjes voor het weeshuis en daar werden we alledrie verlegen van. Hij liet ons zijn tehuis zien, en dat was heel bijzonder. Echt los kwam Yisak pas toen we ballonnen opbliezen en met hem gingen overgooien. Vervolgens kwam er een bal en tijdens het voetballen bleek dat we een echte linkspoot in huis hebben gehaald.

Na een heerlijke lunch, een dansje en een koffieceremonie was het dan zo ver: Yisak gaf zijn verzorgsters en zijn vrienden nog een zoen ten afscheid en stapte bij ons in de auto. Hij leek er weinig moeite mee te hebben en keek nieuwsgierig om zich heen.

Yisak is een prachtig mannetje, heel sociaal en levendig, soms serieus maar meestal vrolijk. Hij lijkt al een aardige opvoeding achter de rug te hebben. Hij prikt zijn eten bij voorkeur met een vork en niet met de hand. En het doosje rozijntjes, dat we hem gaven, ging hij uitdelen, door om de beurt bij ieder van ons een rozijntje in de mond te doen.

Hij heeft meteen al een vriendje gevonden hier in het hotel. Hij is dik en mik met Marlon, de 5-jarige zoon van een stel dat hier is om een meisje van bijna 2 te adopteren. Dat gaat erg goed samen.

Zijn eerste woord nederlands (na pappa en mamma) was auto. Hij is gek van speelgoedauto’s. Wij hadden een paar kleintjes bij ons, maar Marlon had een grote auto op batterijen, die een hoop herrie maakte en alle kanten op reed. Dus toen wij vervolgens boodschappen gingen doen bij de plaatselijke supermarkt, stond er al gauw ook zo’n ‘zingende en dansende auto’ bij ons in het mandje. Tjsa, we moeten duidelijk nog leren hoe je een kind iets weigert ;-), maar ja wat doe je als een paar van die mooie ogen je vragend aankijken en je niet in zijn taal kunt uitleggen dat de batterijen toch binnen een dag op zijn. We zijn dus nu al begonnen ons kind te verpesten!