14 juli

14 juli

Tot nu toe hadden we het geluk dat het vrijwel alleen ’s nachts regende, vandaag kwam het met bakken uit de lucht. Toch wilden we niet de hele dag in en om het hotel doorbrengen. Dat gaat snel vervelen met een kind (en zonder ook trouwens). Zeker nu het grasveld voor onze hotelkamer in een moeras was veranderd, en niet meer als voetbalveld kon dienen. Dus toen de regen tegen een uur of tien wat minder werd, namen we een taxi naar het centrum. Inger dook een internetwinkeltje in, om nu eindelijk eens wat berichtjes te mailen en plaatjes op internet te zetten. Wouter zou in de tussentijd wat met Yisak rondwandelen/shoppen in de buurt, maar na 5 minuten regende het weer dat het goot. Dus hij is niet ver gekomen, en heeft wat geschuild in een apparatenwinkel, waar Yisak zich wel vermaakte, want knoppen aan apparaten vindt hij heel interessant.

Na een uitgebreide lunch in het Ras Hotel, naast het internetwinkeltje, namen we een taxi naar een ‘ winkelcentrum’. Daar moet je je niet teveel bij voorstellen, maar het bestond uit twee verdiepingen winkeltjes boven elkaar, waarbij de galerij voor de bovenste verdieping een overkapping vormde voor de onderste verdieping, dus we konden ‘overdekt’ winkelen. We wilden nog wel wat kleren voor Yisak kopen, want we hebben maar een lange broek voor hem die past. Wel een paar driekwart broeken, maar hij heeft een duidelijke voorkeur voor zijn lange broek. In het eerste het beste winkeltje met kinderkleding trokken ze een spijkerpak te voorschijn, en dat lieten we Yisak passen. Dat was de verkeerde volgorde, want we hadden natuurlijk eerst de prijs moeten vragen voordat we hem helemaal lieten passen. Nu hadden we geen goede onderhandelingspositie om af te dingen. Maar Yisak is in elk geval weer een stoere broek + bodywarmer rijker. Met capuchon en dat vindt hij geweldig. Zijn vest heeft ook een capuchon en die zet hij steeds op, bij voorkeur met de zonnebril van Wouter op z’n neus, en dan ziet hij er heel stoer uit. We hebben een echte hiphopper in spe te pakken.
Het passen liet hij zich trouwens prima aanleunen. Het was natuurlijk voor de goede zaak: hij is een echte ijdeltuit, hij vindt het leuk om zelf uit te kiezen wat hij aantrekt ’s ochtends. En ja, als je dan een beetje keus wilt hebben, moet je er wat voor over hebben.

Daarna gingen we, een beetje op de bonnefooi, naar de Lion Zoo, de leeuwendierentuin. Het enige wat we wisten, was dat daar abbessijnse leeuwen te zien zijn. En Yisak vindt bij het boekjes lezen de leeuw altijd wel leuk en maakt dan grom geluiden, dus we dachten dat hij het wel leuk zou vinden om leeuwen in het echt te zien. Toen we er aankwamen bleek er een heus mini-pretparkje te zijn, met een paar schommels en glijbanen en drie attracties: een draaimolen, een reuzenrad(je) en een soort van botsauto’s, waarmee het niet de bedoeling was dat je botste maar waarin je dus wel kon auto-rijden. Wij wilden eerst met Yisak naar de leeuwen kijken, maar hij had daar maar weinig interesse voor: hij wilde autorijden! Toen hij erin zat, bleek het toch wel moeilijk en spannend. Gas geven, sturen alles tegelijk. Hij zat regelmatig bijna tegen de kant of tegen de boom, en wij moesten af en toe op zij springen. Hij keek heel serieus en er kon geen lachje af. Achteraf heeft hij er nu wel grote verhalen over waarbij hij erg moet lachen (voor zover wij het begrijpen in het amhaars) en maakt hij er tekeningen over. Daarna hadden we onze eerste ervaringen met een mokkende Yisak. Hij mocht van ons namelijk niet in de draaimolen en het reuzenrad, maar hij moest kiezen. Hij ging in de draaimolen, maar was het er duidelijk niet mee eens dat hij daarna niet meer in het reuzenrad mocht. Tsja. Hier begon het opvoeden. We gingen nog een keer kijken bij de leeuwen, die hij nu wel weer interessant vond en daar vandaan wilde hij niet meer mee. Gelukkig was het gemok daarna snel over. En wij zijn eigenlijk wel blij dat hij nu al een beetje dwars durft te zijn tegen ons. Dat is toch een teken dat hij zich al wat vrijer voelt om zichzelf te zijn bij ons.
Dat blijkt trouwens wel uit meer: hij houdt hele verhalen als we met hem boekjes lezen; hij staat niet meer stijf als een hark in het bad, terwijl we hem douchen, maar zit er lekker in te spelen, naar ons te spetteren en rent daarna vrolijk in z’n blootje de kamer in. Zo’n verschil met de eerste dag! En gelukkig maar.

’s Avonds vertrokken de andere Nederlanders met hun adoptiekinderen. Yisak zal met name Marlon wel missen, zijn vriendje waarmee hij heerlijk kon ravotten hier. Met hetzelfde vliegtuig komen er weer twee nieuwe stellen aan om adoptiekinderen op te halen, maar dit zijn een baby en twee peuters van 1,5 dus daar zal Yisak minder aan hebben.